MISSIONARIS VAN HET HEILIG HART

Geboren 23 juni 1936 in Den Haag

Eerste professie 19 maart 1955

Overleden 3 maart 2017 in Tilburg

“Ik heb de goede strijd gestreden,
het geloof bewaard.”
2 Tim 4,7

Toen Antoon, samen met zijn ouders, zich aan het klooster meldde, gaf hij natuurlijk zijn interesse duidelijk te kennen: hij voelde veel voor de verzorging van zieken! Doch dat lag nog niet in het verschiet. Eerst werd hij voor ander werk ingezet.

De oversten van toen vonden dat hij beter ander werk kon doen binnen de huizen van Tilburg, Driehuis en Berg en Dal, want er moest immers ook worden schoongemaakt.

Dan komt Rome in 1965. Antoon verzorgde hier allerlei werkzaamheden te midden van o.a. studerende jonge medebroeders uit diverse landen.

Na vijf jaar Rome, een bloeiperiode voor Antoon, zoals hij zelf zegt, keert hij in 1970 terug naar Nederland, na Vaticanum II, met een andere sfeer en mentaliteit binnen de Kerk en het religieus leven.

Nu, na een kleine twintig jaar, werd voor Antoon eindelijk de deur geopend voor het beroep waarin ook echt zijn hart lag: De Ziekenverzorging.

Hij begon aan zijn opleiding ziekenverpleging. Behaalde zijn diploma binnen de gestelde tijd en volgde aanvullende cursussen. Hij werkte in de verpleeghuizen St. Elisabeth in Goirle en St. Jozefzorg in Tilburg. Dan wordt hij gevraagd als hoofd verzorging van ons eigen kloosterverzorgingshuis en later, samen met Cor van Halen, wordt hij lid van het overste team in Notre Dame. Gedurende deze jaren is hij ook werkzaam bij de Missieprocuur en neemt hij het vervoer en begeleiding van medebroeders op zich.

Ook mogen we niet vergeten: Het leegruimen van MSC-huizen die gesloten werden, het verhuizen van vele medebroeders en het inrichten van hun kamers.

Dan wordt hij zelf ernstig ziek. Hij besluit om zich op te laten nemen in Una Sancta.

In alles wordt dan nog eens duidelijk dat hij vertrouwd is met ziek worden en moeten sterven. Hij geeft zich volledig over. Hij is blij met elk bezoek en graag vertelt hij nog eens over de voorbije jaren. Medebroeders, familie en hen die voor hem gezorgd hebben, zullen hem missen. In de communiteit kon je niet om hem heen want hij was aanwezig in verhalen en een grap maar ook, keer op keer, in een toegestoken hand.

In grote dankbaarheid, rustig, vol vertrouwen geeft Antoon zich over. Het kan niet anders dan dat onze God hem nu heeft thuis gebracht in licht en vrede.