11e zondag door het jaar.
Ex.19,2-6 ; Ps.100(99),2-3-5 ; Rom. 5,6-11 ; Mt.9,36-10,8. [A.Egging msc]
Er is een verbinding tussen de 3 lezingen van vandaag. We zouden het samen kunnen vatten met: “Wees meer opmerkzaam om de hand van God in je leven te voelen/sta ervoor open om Gods begeleidende hand te ervaren, van Hem die we onze Hemelse Vader mogen noemen”. Een vader die ons beschermt en hoop geeft, rechtvaardig is, veiligheid en de vrede waarborgt. Dit zijn waarden die voor iedere mens belangrijk zijn. Zich van ‘Gods vaderlijke aanwezigheid’ bewust zijn, is een grote steun.
Dit aanvaarden is ook een opgave, want ‘Zijn kinderen zijn’ betekent dat we ons deze waarden ook eigen maken, zelf uitdragen om zo verder door te kunnen geven. Vandaag beleven kinderen in Nederland ieder op een eigen manier ‘Vaderdag’. In het gezin is een goede vader naast moeder een middelpunt van zorg voor de opvoeding. Hij zal zijn kinderen beschermen: een veilige plek bezorgen en ruimte geven niet alleen kind te zijn, maar ook om volwassen te worden en hun hoop zijn voor een goede toekomst. Hij is dan ‘de goede herder’ voor zijn gezin. Vandaag is het voor al die kinderen een mooie gelegenheid daarvoor hun dank te laten zien. Wij willen dat in deze Eucharistie nu ook doen voor onze Hemelse Vader.
‘De oogst is wel groot, maar arbeiders zijn er weinig’. De grote oogst, dat is het eigenlijke thema van deze zondag. We kennen dit verhaal al wel, nietwaar! Een grote menigte volgde Jezus, hopend op zijn hulp voor genezing en Jezus wordt hierdoor geroerd, omdat hij ziet ‘dat deze mensen als schapen zónder herder zijn’. Ook vóór het evangelie van vandaag staan al veel gebeurtenissen vermeld waar Jezus mensen hielp, in Galilea onderweg van dorp tot dorp met zijn leerlingen. Jezus gaf onderricht in de synagogen, verkondigde het goede nieuws over het koninkrijk en genas allerlei zieken. Ja, de vele mensen die hem opzochten verwachtten bescherming en hulp en keken daarom hoopvol naar hem uit. En ‘Jezus werd door medelijden bewogen’ staat er in het evangelie van vandaag. Jezus kijkt vooruit. Om alles voor de toekomst te waarborgen, zoekt Jezus steun van zijn 12 leerlingen. Hij roept hen bij zich en geeft hen naast de opdracht de goede boodschap te verkondigen, ook de macht om mensen te genezen die onder fysiek en geestelijk lijden gebukt gaan. Vanaf dit moment worden deze leerlingen apostelen genoemd, want ze zijn dan bij hun naam geroepen en gezonden om Gods boodschap van liefde te verspreiden en voor te leven. Deze apostelen worden zo de eerste missionarissen. Weliswaar pas na Pinksteren krijgen ze de moed om enthousiast Gods boodschap van liefde te verkondigen en een eigen initiatief te nemen. Soms in moeilijke fysieke omstandigheden en het kon leiden tot vervolging en gevangenschap en zelfs de dood. Ze moesten er wel iets voor over hebben, echt pionierswerk!
Er duiken beelden bij me op, oude herinneringen aan de binnenlanden van Nieuw Guinea, het huidige Papua. Je moet er dan ook wel iets voor over hebben. Een bergachtig gebied, de hellingen kunnen heel glibberig zijn. Waar geen bevaarbare rivieren meer zijn, daar zijn de paden over de bergruggen (soms heel smal) de beste verbinding tussen de dorpen. Dorpen die op een plek liggen waar meer ruimte is of daar waar 2 of meer bergkammen samensmelten. Vaak borrelt er iets lager in de kronkeling van een bergrug of bij een splitsing van bergruggen, een stroompje water op dat van levensbelang is. Een opvallende bergtop fungeert altijd als een baken., zoals een kerktoren in een dorp of stad. Een berg beklimmen vraag inspanning, maar ben je boven dan heb je echt wel wat! Uitgestegen, een ruim blikveld! Het kan daar in de hoogte ook flink te keer gaan, want opstijgende wolken kunnen noodweer veroorzaken: felle bliksemschichten en ratelende, harde donderslagen. Niet verwonderlijk wanneer men een berg als iets heiligs ervaart en zo’n hoge plek symboliseert een Goddelijke aanwezigheid wat vaak ook in volksverhalen uitgedrukt wordt. We hoorden het al in de eerste lezing uit Exodus: Oók Jahweh sprak vanaf een berg Mozes toe, “Ik ben, die er is”. En dáár werden de 10 geboden een goddelijke opdracht, een richtsnoer voor Mozes en het in de woestijn dolende Joodse volk. En dit wordt een teken van hoop dat Jahweh bij hen is en beschermt. Hoop opent voor ieder een nieuwe horizont, brengt redding en geeft zin aan het leven. Ons geloof geeft ons hoop die onze blik verruimt, een breder perspectief geeft en een positieve kijk op het leven. Een beter inzicht waarvoor we dankbaar zijn. ‘Dit ons bewust blijven’ is een houvast in het leven.
In Europa worden de velden droger en droger en door de opwarming van de aarde kan het ook steeds moeilijker worden ieder jaar een goede oogst te hebben. Maar dat wil niet zeggen dat we daarom moedeloos moeten worden en maar afwachten. We moeten zelf -waar dat enigszins mogelijk is en op gepaste wijze- actieve werkers blijven. We kunnen het vergelijken met de kerk, die Gods akker is. We zien daar een terugloop en daardoor een zekere ‘verdroging’, verschrompeling. Het is nodig water uit te gieten op plekken die door de droogte onvruchtbaar dreigen te worden. Is het thema van deze dienst niet “Grote Oogst”?!
Ja, maar wáár dan en hóe dan en wie zijn de werkers? Met de evangelische boodschap als motivatie zal er een appél op onszelf gedaan worden: zorgzaam zijn voor elkaar en een goed voorbeeld geven. Bovenal zijn we het dus zelf die als werkers in actie moeten komen, willen we een omschakeling of vernieuwing teweeg brengen; alleen én samen van onder af in groepsverband d.w.z. in synodaal verband dus in gesprek met elkaar, zoals onze paus ons aanbeveelt. Zo kan het gevoel voor eigen verantwoordelijkheid groeien en daarmee zijn we zelf Gods handen op aarde, maar daarbij zijn we ook door Hem beschermd. Onze namen staan geschreven in Gods Hand. Hij kent ons, zoals Jezus ook de apostelen persoonlijk bij hun naam aanspreekt.
Ja, er is nog altijd genoeg te doen en is het daar niet de hoogste tijd voor!?!
Amen.