2020 was een jaar van droogte maar ook tsunami’s volgden elkaar in rap tempo op. De ene orkaan na de ander raasde over grote delen van de wereld. Op de beide polen verdwijnt het ijs… Grote delen van de wereld stonden letterlijk in brand tot in ons eigen land. Opnieuw gaf de barometer extreme temperaturen aan. De gevolgen, wereldwijd, bleven niet uit: mensen moesten massaal op de vlucht om meerdere redenen met alle gevolgen van dien. Volkeren raakten opnieuw in oorlog of de oorlog ging door… voorbij de jaarwisseling. Ook in ons eigen land neemt de armoede toe en daarmee ook het aantal dak- en thuislozen.
De pandemie trof ons wereldwijd.
We werden in ons huis Notre Dame in Tilburg extra hard getroffen met 20 bewoners die stierven en ruim 45 bewoners en medewerkers die ziek werden en in quarantaine moesten. De eenzaamheid werd nog nooit zo sterk gevoeld.
We zagen zelfs voor het eerst in onze geschiedenis onze paus op een leeg Sint Pietersplein.
Er is een lied dat iets van ons gevoel over het jaar 2020 weergeeft. De tekst luidt:
Zo donker als de wereld is, zo stil gaan wij in duisternis, maar wij blijven niet in deze nacht, want geen woord van God blijft zonder kracht.
We weten ons niet alleen gelaten door de Eeuwige. Hij zal altijd met ons en bij ons blijven.
Zeker ook nu, nu we niet alleen getroffen zijn door de wereldwijde pandemie maar nu we ook voelen dat we, als congregatie in Nederland in onze laatste jaren gekomen zijn.
Onze jaren gaan tellen. Meer dan in andere jaren hebben we gemerkt dat we moeten loslaten en moeten toevertrouwen.
Met al de herinneringen van 2020 zijn we toch vol goede moed begonnen aan 2021.
We vertrouwen er op dat God ook met ons geschiedenis gaat schrijven!
Theo te Wierik, msc
provinciaal overste
