Twee werelden en toch één
Mijn leven in Indonesië begon in 1965 en duurde tot 1988.
Mijmerend over de verschillen van mijn dagelijkse dag vroeger en nu, valt mij op dat er ook veel constanten zijn. Ook al verschilt mijn dagelijkse dag toen en nu als dag en nacht, toch horen ze bij elkaar. Ik ontdek meer en meer dat ik door groei en leren dáár, ten diepste dezelfde mens ben die leeft in het hier en nu. Daarvan kan ik slechts een beeld schetsen in vogelvlucht.
Mijn avontuur in Indonesië begon met lesgeven op het klein seminarie, in Kakaskasen. Daar had ik geen ervaring mee en was dus een sprong in het diepe. Ieder jaar kwamen 50 nieuwe leerlingen rechtstreeks uit de bush en de de kampongs. Het eerste wat hen bijgebracht moest worden was discipline: te spreken in plaats van schreeuwen, tijd-ordening en het vergroten van hun schrijf- en leesvaardigheid. En zo moest ook ik een nieuwe taal leren om hen te verstaan en mijzelf te verwoorden.
Mijn taak was het hen te begeleiden op het pad der creativiteit: muziek, tekenen, toneel, sport. Voor mij betekende het dat ik mij moest bekwamen in vakken die ik niet beheerste. Maar in het land der blinden is één-oog koning: als ik ze minimaal één les voorbleef kon ik hun vaardigheden stimuleren. Gelukkig dat Gerrit Janssen msc erbij kwam en alles een enorme boost kreeg.
Bij mijn dagindeling hoorde ook vier kampongparochies die ik afwisselend bezocht om eucharistie te vieren, te dopen, huwelijken inzegenen. Eerst alles te voet, later per motor. Een uitdaging werd ook om samen met de mensen twee kerken en een lagere school te bouwen – stenen en zand uit de rivier halen en alles wat daarbij en daarna kwam.
Ook vierde ik enige tijd de dagelijkse eucharistie met de Carmelzusters en bereidde ik een Bijbelpassage ter overweging voor met behulp van boeken van exegeten. Dat blijkt achteraf een voorzet geweest te zijn in mijn interesse voor herbronning naar oorspronkelijke teksten: Wat staat er en hoe kan ik het verstaan als een dagelijkse uitnodiging.
En daartussendoor kampte ik met aanvallen van migraine die mijn dagen terugbrachten tot bed houden en niets meer kunnen. Totdat ik weer opkrabbelde om verder te gaan met waar ik gebleven was.
Rond mijn vijftigste werd ik geadviseerd na te denken over teruggaan naar Holland. Maar wat moest ik daar gaan doen met mijn in Indonesië ontwikkelde vaardigheden?
In 1988 vertrok in naar Nederland en na een kleine omweg als rector in het verpleeghuis in Bladel, vond ik mijn woonplek bij de Huisgemeente Het Hogesteen in Langenboom. MSC stimuleerde het leven in kleine leefgroepen met aandacht voor noden van die tijd. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Mijn talent voor tekenen werd door Ernst Thuring sj meteen ingezet voor projecten voor parochies hier in Nederland. Samen met hem en Mario de Groot ontwikkelden wij lesmateriaal rond de sacramenten. Een nieuwe ervaring werd het vieren van kleinschalige liturgie met mensen uit Langenboom, heel Nederland en buitenland. En met velen vierden we Kerstmis, Pasen en Pinksteren. De maandelijkse bijeenkomsten rond het zingen en mediteren van christelijke mantra’s sloten naadloos aan bij mijn in Indonesië ontstane belangstelling voor oude woorden uit de H. Schrift.
En ik bouwde met de Huisgemeente mee aan een nieuwe plek waar we meer gasten konden ontvangen en activiteiten ontplooien. We hadden tot voor kort o.a. negen yogagroepen, naast onze mantra- en Bijbel-studiegroepen.
Mijn interesse in herbronning van Bijbelse teksten werd verder gestimuleerd en ontwikkeld en vond diepgang door het leren van Hebreeuws en verdieping in het oude Joodse weten. Gezegend voel ik mij dat ik deze ontdekkingen mag delen met enkele leergierige studiegroepen.
Eenmaal terug in Nederland, heb ik tekenles gegeven aan volwassenen die nooit die kans kregen maar er wel naar verlangden. Zelf schilder ik sinds 2014 Orthodoxe iconen. Ook dit vraagt om herbronning van een vroegchristelijke belevingswereld die ik mij meditatief schilderend eigen kan maken – en waarvan ik kan vertellen en uitleg geven aan mensen die daarin geïnteresseerd zijn.
Nu, bij het vieren van mijn 60 jarig priesterschap en 65 jarige professie, kan ik verrassend terugkijken op mijn MSC-leven in Indonesië en mijn terugkeer naar Nederland. Ik ben nu 85 jaar, minder mobiel in de benen maar geestelijk word ik nog altijd uitgedaagd. Kortom: ik voel grote dankbaarheid dat ik ruimte en gelegenheid kreeg van mijn medebroeders en oversten om deze weg te gaan tot nu toe. Mijn dagen zijn nog altijd goed gevuld en ik ben zogezegd nog niet toe aan ‘pensioen’. Bidden, schilderen, mediteren en Bijbelstudie blijven de leidraad in mijn leven, zij het anders dan voorheen. Ik ben een gelukkige mens!

Simon Ruiter msc