DRIEVULDIGHEIDSZONDAG
15 juni 2025

LEZINGEN
Spreuken 8, 22-31
Romeinen 5, 1-5

Johannes 16, 12-15
Nog veel heb Ik u te zeggen, maar gij kunt het nu niet verdragen. Wanneer Hij echter komt, de Geest der waarheid, zal Hij u tot de volle waarheid brengen; Hij zal niet uit zichzelf spreken, maar spreken al wat Hij hoort en u de komende dingen aankondigen. Hij zal Mij verheerlijken, omdat Hij aan u zal verkondigen wat Hij van Mij ontvangen heeft. Ik zei dat Hij aan u zal verkondigen wat Hij van Mij ontvangen heeft, omdat al wat de Vader heeft het mijne is.

OVERWEGING door Ben Verberne msc
Deze week bracht iemand mij op een gedachte. Ze zei: Als je naar een foto kijkt, dan zie je zelden de fotograaf. Ofschoon je hem/haar niet ziet,
is die fotograaf toch op veel manieren aanwezig. Je weet niet wie hij is
en wat hij met zijn werk bedoelt. Maar de foto’s – hoe gebrekkig ook –
vertellen veel over hem.

Die opmerking kwam steeds bij me terug: Ik dacht: zo is het ook met de wereld. Kijkend naar de wereld, komt de Schepper niet in beeld. Toch vertelt de wereld veel over hem. We kunnen God op het spoor komen
als we ons voor hem openstellen. Dan kun je hem herkennen in mensen
in hun kundigheid, in hun goedheid, in het verlangen van mensen naar vrede en liefde, in de natuur, in de honger van ons eigen hart.

Als wij mensen proberen iets te zeggen over God – Vader, Zoon en Heilige Geest – dan raken we, als het ware, niet alleen aan God, maar ook aan onszelf en aan de schepping.

Jezus is het Woord van God. Hij is de mens in wie God heeft uitgezegd wie hij is: Liefde, Betrokkenheid, Scheppingskracht. Gods Geest is aanwezig in mensen. Altijd groter dan ons hart en weidser dan ons verstand bevatten kan.

Daarom blijven wij steeds zoeken: God, waar bent u? Wie bent u? Ook de maker van deze icoon van de Heilige Drie-eenheid stelde zich die vragen. Waarschijnlijk hebt u deze icoon van drie personen, gezeten aan een soort tafel, wel eens eerder gezien. Het is een oude afbeelding, geschilderd door de Russische ikoon-schilder Roebljov.

De icoon stelt voor het verhaal uit het Boek Genesis in Oude Testament (Genesis 18, 1-15): Abraham ontvangt drie bezoekers en spreekt met hen. Deze drie figuren worden geïnterpreteerd als de Heilige Drie-eenheid:
‘drie jonge mannen’ – afgebeeld als drie engelen, met in hun linkerhand een reisstaf. Het huis op de achtergrond in de linker bovenhoek stelt de tent van Abraham voor, de rotsen zijn het symbool van de woestijn.

Ieder van deze drie personen is gericht op de ander, is luisterend betrokken óp de ander. Samen vormen ze een kring van welkom en gastvrijheid naar elkaar. Een kring die niet gesloten is, want de kring die zij vormen, – hun onderlinge band – is geopend naar ons toe: als een uitnodiging om dichterbij te komen, om deel te nemen aan hún mededeelzaamheid. De mysterieuze woorden in de eerste lezing vanmorgen duiden daarop: het is zijn vreugde, zijn genoegen, bij de mensen te zijn.

Een bijzondere icoon die van ouds wordt verstaan als een verwijzing naar de Heilige Drie-eenheid: de Vader die uit liefde zijn Zoon zendt
naar de wereld die chaotisch is, en waar tegelijkertijd zoveel goeds gebeurt, en waar de Zoon, stervend aan het kruis, ons zijn Geest nalaat,
zodat wij kunnen delen in hun leven.
Menselijkerwijs gesproken is zo de cirkel rond en open tegelijk, – open naar ieder die zichzelf opent in geloof, in hoop en in liefde.

Kortom, een afbeelding die rijk aan betekenis is. Je kunt er als het ware steeds weer in afdalen om je er steeds weer in de verdiepen en om te weten hoe God met ons omgaat.

God is met ons en met ieder van ons een eigen weg gegaan en ieder van ons heeft daarbij zijn/haar eigen verhaal. Dat is een verhaal van vinden, van kwijt raken en van opnieuw zoeken en herkennen of – zoals iemand zei: van zien … soms … even.

Lang vóórdat wij op zoek gingen naar God, was God al op zoek naar ons. God is dichterbij dan wij nabij zijn aan onszelf en tegelijkertijd gaat God ons ver te boven. Nu eens is God één vloeiend gebaar van welkom en ontferming. dan weer woord van vergeving, een belofte, ik zal er zijn.
Of soms is Hij onbegrijpelijk, -niet te volgen. Dat God ons in zijn ontferming en liefde, maar ook onbegrijpelijk als Hij is ons zal blijven boeien. Dat we hem mogen herkennen: zien, soms, even.

Dat zijn misschien de betere momenten van ons leven.