29 augustus 2021
Overweging op de 22ste zondag door het jaar 29 – 8 – 2021 door
P. Rozemeijer msc.
Lezingen: Deut. 4,1-2.6-8. Antwoorpsalm ps. 15. Jak. 1,17-18.21b-22.27.
Marcus 7,1-8.14-15.21-23.
Medegelovigen,
Dat was voor Jezus’ doen toch een verrassend pessimistische kijk op de mens: het slechte, het kwade komt van binnenuit, uit het hart van de mens. En Jezus noemt dan een hele litanie van boze gedachten en praktijken, die ik maar niet zal herhalen, we horen die niet graag.
Maar of we het graag horen of niet, Jezus heeft natuurlijk wel gelijk: de wereld zelf is niet slecht, maar wìj mensen maken de wereld onbewoonbaar door ons onverantwoordelijk omgaan met het millieu, wìj maken de wereld onveilig door geweld, terreur, oorlog zoals we nu meemaken in Afghanistan, wìj maken de wereld onbewoonbaar door slechte opvoeding waardoor tienertjes kunnen roepen “eigen volk eerst”. Tegenover die negatieve krachten kunnen we ons echt machteloos voelen: de noodzaak tot verandering is duidelijk, maar de tegenkrachten zijn te sterk. Als eenlingen voelen wij ons niet bij machte iets te doen. Toch zijn er veel inspirerende figuren geweest die veel te weeg konden brengen, zoals een Augustinus en Monica die we gisteren gevierd hebben, Franciscus van Assisi, Vincentius, Gandhi, M-L King, onze paus en vele, vele van kleiner kaliber maar die ook veel goeds te weeg konden en kunnen brengen.
Het is bij voorbeeld vandaag MIVAzondag en de MIVAcampagne brengt enkele van een hele rij vrouwen en mannen in beeld uit alle delen van de wereld, o.a. pionier Duncan uit Kenya en pionier Irene. Zij zetten zich in voor de meest kwetsbaren in de samenleving namelijk gehandicapte kinderen. Zoals zo vaak zijn gehandicapte kinderen een schande voor de familie, en uit schaamte worden ze ergens achter in huis weggestopt.
Duncan (41j.) is directeur van een gezondheidscentrum in Kajiado Kenya, in 1979 opgezet om kinderen met een handicap te helpen met prothesen, medicijnen enz. Er is ook een gewone school aan verbonden, zodat de gehandicapte kinderen samen met niet-gehandicapte kinderen op school kunnen gaan en zo met elkaar leren omgaan. Het gezonsheidscentrum bestrijkt een heel groot gebied van wel 22.000 km2. Ze hadden daarvoor een auto, maar die raakte bij een ongeluk total loss, zodat zij nu moeten huren. Dat kost hen elke keer veel geld. Voor dit uigestrekte en ruige gebied hoopt Duncan op een nieuwe, ruime, stevige wagen.
Irene (30j.) is sociaal werker in een achterstandswijk van Nairobi ook in Kenya. Ook zij is verbonden aan een centrum voor kinderen met een handicap. Zij spoort gehandicapte en verwaarloosde kinderen op, en leert hun ouders om juist goed voor hun kind te zorgen. Daarvoor doet zij veel aan huisbezoek en dat brengt weer veel administratieve rompslomp mee. Daarbij zou een laptop haar fantastisch helpen.
Wat drijft mensen als Duncan en Irene toch tot zulk moeilijk veeleisend werk? Blijkbaar leeft in hen een diep vertrouwen in de mens, dat mensen ook tot het goede in staat zijn, ondanks zoveel tekenen van het tegendeel. Want zij weten ook wel dat mensen elkaar bedriegen, uitbuiten, dat schoolkinderen bij honderden worden ontvoerd, dat christenen in grote getale worden vervolgd en vermoord…maar zij laten zich daardoor niet ontmoedigen.
Zij handelen vanuit hun geloof, dat hun inzet gedragen wordt door God, dat zij er niet alleen voor staan, en dat zij ook andere mensen naast zich kunnen vinden bijvoorbeeld ons…dankzij een organisatie als de MIVA! Zij handelen uit hun hoop dat hun werk zinvol is, dat het kinderen en hun ouders uitzicht biedt op een nieuwe wereld, òòk als direct resultaat uitblijft. Zij handelen uit liefde omdat liefde ons verbindt met onze medemensen. Liefde zorgt er voor dat we ons laten raken door wat er met anderen gebeurt. Liefde maakt de vreugde, de hoop, het verdriet en de angst van anderen tot ònze vreugde, ònze hoop, òns verdriet, ònze angst. Zo kan liefde hen en ons motiveren om offers te brengen die anders ondenkbaar zouden zijn.