65 jaar geprofest

65 jaar MSC

Vijf jaar geleden heb ik mijn 60 jaar MSC gevierd te midden van mijn intimi: familie, vrienden en vriendinnen. Toen heb ik een speech gehouden, waarin ik  een terugblik gaf op het verleden.

“In mijn HBS-tijd had ik nog geen idee hoe mijn toekomst zou verlopen. Wel weet ik nog de dag dat ik geroepen werd:  15 augustus 1952: Maria ten Hemelopneming. Onder de preek. Toen werd me duidelijk: Ik wil trappist worden.

Dat idee kwam natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Ik denk dat de geloofsbeleving in ons gezin een voedzame bodem was. Pa en ma, beiden  waren – volgens mij – diep gelovige mensen. Ik denk aan onze boekenkast, waar de Louteringsberg van Thomas Merton stond, vrij vroeg door mij gelezen. Ik denk aan het boek Zwerver Christi, een boek over het Jezusgebed   dat ik een keer leende van de schoolbibliotheek: het gebed van de blinde Bartimeus die bij het voorbijgaan een beroep doet op Jezus. En ergens kreeg ik een folder in handen van  de Trappistenabdij in Tilburg. Was daar in 1953 te gast gedurende de Goede Week. Toen ik later de Achelse kluis bezocht, had ik het gevoel: “Hier wil ik blijven”, hier hoor ik thuis. Maar ik werd afgekeurd, mijn lichaam leek niet sterk genoeg voor het monnikenleven in een Trappistenklooster. Een grote teleurstelling.

Misschien had ik verder moeten zoeken. Naar de Benedictijnen of zo. Ik zocht echter niet verder, want er was een weg geopend naar de MSC mij bekend geworden door mijn broer Leo. Toen ik het mijn moeder vertelde zei ze me:”Ïk wist wel dat je Leo achterna ging”. Ik schreef naar de novicemeester van toen: Dirk Kouw. De volgende dag stond hij bij ons op de stoep. Mijn moeder reageerde met :”Heb je die vent nou al”. Maar toevallig was hij in de buurt en kwam dus even langs. Zo is het gekomen. Mijn broer Leo achterna. Ik heb er geen spijt van gehad.  

Maar monnik ben ik niet  geworden. Ook geen missionaris. Ik kwam in het bisdom Utrecht terecht en ben daar altijd gebleven in Apeldoorn en Arnhem. Als jongerenpastoor, als woonwagenpastor en later als pastoor in de binnenstad van Arnhem, in drie parochies, samen met diverse pastorale werkers. Tot mijn emeritaat in 2000. 22 Jaar lang. Daarna voorganger bij de Fraters van Utrecht en pastor van het verpleeghuis Huize Kohlmann. Terugkijkend op al die jaren meer wereldheer dan kloosterling. Zeker toen ik de Sterrenberg verliet en op een flat ging wonen in de binnenstad.

Notre Dame was voor mij dan ook een grote verandering. Het samenzijn met de medebroeders. De grote regelmaat. De rustige tijd om te mediteren en te lezen. Ik heb me verdiept in de regel van Sint Benedictus en de spiritualiteit van Sint Bernardus. Dus toch een beetje zoekend naar de monnik die ik wilde worden. Mijn professie bij gelegenheid van mijn jubileum wordt daar een bevestiging van.

Ben Bergen msc