In 1958 trad ik toe tot de Congregatie; vijf jaar later werd ik priester gewijd. Het Vaticaans Concilie was toen twee jaar op dreef. De geest ervan waarde rond in onze opleiding en drong steeds dieper door in de tijd die volgde.

De kerk groeide in haar taak: de tekenen van de tijd verstaan en ze interpreteren in het licht van het evangelie met als gevolg een grote betrokkenheid op de samenleving. Veel ervan is later weer afgeremd, stop gezet of zelfs teruggedraaid.

Ik ben dankbaar voor 23 jaar in de Filippijnen. Allereerst was dit een tijd van leven dichtbij mensen en van catechese onder volwassenen, die nauwelijks de middelen hadden om hun gezin te onderhouden, laat staan te ontwikkelen. De allesdoordringende militarisering heb ik beleefd in Agusan del Sur, op het eiland Mindanao. Het was een angstige tijd. Ik heb er butsen aan opgelopen, vooral toen in de loop van zes jaar vijf medewerkers zomaar “verdwenen”.

Toch heb ik er graag en hard gewerkt. Maar het appèl dat later in Nederland op mij werd gedaan, heeft me pas echt geestelijk en pastoraal gevormd. In verschillende Taken en functies heb ik bovendien dienstbaar mogen zijn aan onze MSC-gemeenschap.

De meer recente jaren heb ik beleefd als een tijd van “verbinden en verdiepen“. Ik vraag me af: Wat is de samenhang van dit alles? Wat houdt het in, mezelf vandaag aan anderen verbinden? Het is mijn ervaring en overtuiging dat vriendschap zich niet stoort aan grenzen van land of cultuur. Vriendschap groeit daar dwars doorheen. Bovendien wordt vak met grote stelligheid gezegd dat ouder worden “loslaten” betekent. Dat is, meen ik, een halve waarheid. Ik ben ervan overtuigd dat wie loslaat, op een dieper niveau vaak vindt, véél vindt. Zo ben ik dankbaar voor mensen die ik heb mogen begeleiden naar het einde. Wie dat mag doen, leert ook zijn eigen schip afmeren.

Velen van ons kennen Museum De Pont in Tilburg. In de voorbije maanden stond daar in een van de zalen een lange tafel geëxposeerd, over de hele lengte belegd met linialen en liniaaltjes: lang, kort, rond, halfrond. Alsof de kunstenaar wilde zeggen: Wij delen onze tafel bij stukjes en beetjes, wij leven in een tijd van hier en nu. Al doende proberen we onze tijd te verstaan. Morgen zal het weer anders zijn, met mensen die dán geloven, dán hopen en liefhebben. Andere mensen en toch samen aan de tafel van de tijd!

Gaandeweg ervaar ik bij mezelf meer openheid naar de dingen en naar de mensen toe. Openheid om vanaf mijn plaats aan “tafel” te zien, te bevragen, te beschrijven en in beeld te brengen. Wanneer dat lukt, is dat “goed voor je hart”. Daar klinkt in door wat mij bezig houdt: – mensen.

Dat herken ik bij Judith Herzberg in haar dichtbundel Hiernamaals, in het vers hieronder. Zij stelt vragen aan het leven of misschien aan God. Ware het niet dat Herzberg zelf ooit zei: “Ik geloof niet zo in god, wel ken ik soms een veel te groot gevoel, naar aanleiding van een kleinigheid”.

Als ik nog ergens zal ronddolen, laat het dan op de markt zijn, in geur en kleur. En mag die markt dan open zijn onder de blote hemel. En mag ik dan als vroeger met mijn moeder zo’n puntzak gloeiend hete friet (met veel zout uit zo’n gebutste strooibus) met je delen.

Pt. Ben Verberne, msc