Theo te Wierik – missionaris van het H. Hart (MSC)
Ik word ook missionaris van het H. Hart
Waarom? Ik weet het niet. Wel herinner ik mij dat de verhalen over de missie, net als bij mijn oudste broer Gerrit, me erg aanspraken. Vader had me die 2e september 1963 weggebracht. Nog 21 andere jongens kwamen die dag naar het seminarie waardoor het aantal studenten steeg tot 90! De studie bleek snel te zwaar waarna de overstap volgde naar het juvenaat aan de andere kant van het grote missiehuis waar een 25 tal jongens zich voorbereidden om broeder missionaris te worden.
Maatschappelijk werker of toch priester?
Op een zaterdagmiddag werd ik door pater Lescrauwaet gevraagd (op verzoek van het bestuur) om MO Theologie te gaan studeren. Ik had daar absoluut geen trek in. Veel liever was ik maatschappelijk werker geworden maar ja…!!!Een studie van nog maar twee jaar werd een studie van zeven jaar. De Geest waait….!!!
Wonderwel verliep nu de studie zeer voorspoedig. Door de week en in het weekend was ik, naast het studeren en colleges volgen, veel in de parochie te vinden. Ondertussen werd ik ook nog godsdienstleraar aan een mavoschool. Ik kreeg veel plezier in het lesgeven en de directeur kwam me op zekere dag vragen om mentor te worden van de vier eindexamenklassen.
Dan komt het moment dat ik moest kiezen: of het onderwijs in of het pastoraat. Het pastoraat was niet zo aantrekkelijk in die periode. Medestudenten, vrouwen en mannen, keken argwanend naar je als je koos om gewijd te worden. Ik begreep dit heel goed. Zelf had ik diverse uittredingen meegemaakt en de rol van de vrouw in de leiding van de Kerk liet op zich wachten. Ook leraren van mij traden uit. Tijdens mijn theologiestudie kregen we getrouwde priesters als docent. Kloosters liepen verder leeg. Niemand wist de juiste weg aan te geven voor het religieus leven maar ook binnen de parochies wist men niet altijd goed om te gaan met alle veranderingen.
In die periode moest ik kiezen! Het werd uiteindelijk de wijding. Toen was het al duidelijk dat de wens om naar Papoea te gaan niet in vervulling zou gaan. Medebroeders kwamen terug uit de missiegebieden en het provinciaal bestuur gaf mij aan dat ik in Nederland nodig was.
Op 29 mei 1983 werd ik door Mgr. Van den Hurk, kapucijn en emeritusbisschop van Medan, Indonesië, tot diaken gewijd. Op 10 september 1983 volgde de priesterwijding in de kapel van ons missiehuis aan de Bredaseweg door onze geliefde bisschop Bluijssen.
Het werk na de priesterwijding
Mijn eerste jaren als pastor bracht ik door in parochie ’t Zand in Tilburg: een zeer levendige parochiegemeenschap. In 1990 verhuisden we met vier medebroeders naar parochie De Vlaspit in Tilburg. In deze parochie kwam de vraag of ik ook tevens pastor wilde worden voor de Surinaamse gemeenschap in Tilburg e.o. Dat doe ik nog steeds met veel plezier!
In deze parochie raakte ik in 1992 betrokken bij een diaconaal project: ‘De Huiskamer’ dat mijn huisgenoot en medebroeder Harrie de Bruijn en ik met anderen gestart zijn. Het ging vooral om redelijk jonge mensen tussen de 20 – 50 jaar met een psychiatrische achtergrond. In kleine groepjes van gemiddeld acht personen (en 45 vrijwilligers!) kwam men een avond / middag eten en een beetje gezelligheid zoeken en vooral steun bij elkaar. De Huiskamer(allemaal vrijwilligers!) heeft 25 jaar (en twee weken!) bestaan. In die jaren zijn ruim 200 mensen opgevangen en begeleid.
In 2004 werd ik gevraagd om pastor te worden in Moergestel: een dorp tien kilometer van Tilburg. Het werk t.b.v. De Huiskamer bleef doorgaan. Mijn medebroeder en huisgenoot Harrie de Bruijn en ik bleven wonen in het centrum van Tilburg bij ‘de Huiskamer’.
Toch ook maatschappelijk werker gebleven
In februari 2012 kwam de vraag om als vrijwilliger voorzitter te worden van Vraag en Aanbod Internationaal Nederland. www.vraagenaanbodinternationaal.nl
Intussen kwam ook ‘de broodpater’ Gerrit Poels en zijn vrouw enkele mensen vragen om een nieuw bestuur te vormen voor zijn stichting. www.gerritpoels.nl
Van dit bestuur, dat zich inzet voor dak- en thuislozen en mensen met een kleine beurs in en rond Tilburg, ben ik nog steeds bestuurslid.
Zo heb ik in al de voorbije jaren de inzet voor mensen in knelsituaties proberen te combineren met het andere pastorale en sociale werk. De maatschappelijk werker is altijd in me gebleven.
Soms heb je niet alles zelf in de hand!
In februari 2017 kozen de medebroeders mij tot provinciaal overste en in april 2022 herkozen ze me. Het diaconale werk en het pastoraat voor deze en gene doe ik nog steeds maar mijn eerste zorg in de laatste 5 jaar gaat nu naar de oude medebroeders. Mijn opdracht, vanuit het Kapittel, is om samen met de andere bestuursleden de Nederlandse MSC Provincie om te bouwen tot MSC Communiteit Nederland. (www. misacor.nl)
We kijken als dankbare medebroeders naar het verleden. We hebben vanuit Nederland 4 nieuwe Provincies (zo worden de landen genoemd) opgericht met daarnaast enorm veel werk verzet in eigen land en menig ander land in Europa en daarbuiten. We weten dat ons werk wordt voortgezet.
Theo te Wierik, msc