Bij het Zestigjarig Professiefeest van Wim Vergouwen.
“ Voor mij worden de gangen hier iedere dag langer…” – zo ervaar ik.
In 2021 was ik vijftig jaar priester. De redactie van ons Informatiebulletin stelde destijds voor, dat ik een artikeltje zou schrijven over mijn leven en activiteiten als priester in de voorbije jaren. Dat heb ik toen ook gedaan. Vanwege de pandemie Corona heb ik met mijn familie pas later mijn gouden priesterfeest kunnen vieren. In het artikeltje heb ik vooral mijn ervaringen als parochiepriester en pastoraal opbouwwerker in het dekenaat Sittard, plus de regio Westelijke Mijnstreek – en in het dekenaat Eindhoven in de stadswijk Stratum beschreven. “Is je leven nu ánders, nu je geen parochiepriester meer bent?’
Of ik in een artikeltje iets daarover kan vertellen, nu ik op 21 september van dit jaar 2023 mijn 60-jarige professie met alle MSC-medebroeders in Nederland herdenk. Ja, mijn leven is nu wel anders dan toen ik eind 2017 vanuit Sittard naar MSC-Tilburg vertrok. Begin januari 2018 moest ik acuut naar het Elisabeth – Twee-Steden ziekenhuis in Tilburg om geopereerd te worden aan mijn linkervoet vanwege een bacteriële infectie. Sindsdien krijgen m’n onderbenen en (nog) negen tenen dagelijks neurologische krampen. Het lopen door de lange gangen in Notre Dame is daardoor moeilijker geworden. Maar gelukkig kan ik nog elke dag in het Provinciaal Bestuur mijn medebroeders van dienst zijn en voorgaan als priester: hier in de kapel bij de medebroeders en zusters, bij de fraters CMM van Mgr. Zwijsen en (eerder nog) bij de zusters van Liefde. Nu onze kapel over de mogelijkheid van live stream beschikt, kunnen ook op zon- en feestdagen onze vieringen in Nederland en eigenlijk zelfs wereldwijd gevolgd worden via de computer ‘uitzending gemist’. Dat leverde pasgeleden tijdens een receptie een voor mij onverwachte begroeting op: ‘Ik ken jou van de televisie’, woorden van een voor mij onbekende man. Hij vertelde dat hij elke zondag en feestdag de live stream van Notre Dame Tilburg om 10.15 uur via zijn computer aanzette. Zo kon hij op zondag de Eucharistie rechtstreeks meevieren. En ook het koor van zusters en MSC’ers mocht er zijn – zo vertelde hij. Het doet goed, als je zoiets hoort. We houden ook de nodige zanglessen om een goed repertoire te houden. Onze zanggroep telt ook mensen die in de Eucharistieviering als lector of priester voorgaan.
Nog enkele activiteiten die mijn dagelijks leven bepalen. Als Provinciaal Bestuur houden wij eenmaal of twee keer per maand een hele morgen vergadering. Ook hebben we tweemaandelijkse samenkomst met het Provinciaal Bestuur van onze zusters. Nu WonenBreburg de nieuwe eigenaar van Notre Dame geworden is, zijn onze congregaties FDNSC en MSC beíden huurders geworden: een situatie die veel overleg en nieuwe regelingen vraagt. Bijna maandelijks heb ik samenkomst met de werkgroep Gebed en Liturgie. Ik behartig ook de belangen mee van de werkgroep Bezinning, schrijf artikelen voor De Brug en ben met provinciaal Theo contactpersoon voor de Buitenwonende MSC’ers, die we graag regelmatig willen bezoeken. Ik doe verder nog graag mee in een gespreksgroep van medebroeders, onder leiding van onze pastor Jeanne Ketelaars. Werkaanbod is er dus volop! Ik draag graag ook nu nog het mijne bij als medebroeder. Vele jaren mag ik ook als priester klaar staan. En nog steeds beleef ik er plezier aan om liturgische gezangen en gedichten van Jan Jetse Bol op muziek te zetten. Bij dit alles inspireert me een gedachte van de apostel Petrus naar ‘de oudsten’ (1 Petrus 5, 1-4), waarin hij zegt: “Weid de kudde van God waarvan gij de herders zijt; hoedt haar zoals God het wil: van harte en niet uit dwang, met toewijding en niet uit winstbejag. Speelt niet de baas over hen die aan uw zorgen zijn toevertrouwd, maar toont u een voorbeeld voor de kudde. Dan zult ge, als de opperherder verschijnt, de nooit verwelkende krans van de heerlijkheid ontvangen”. Graag zeg ik erbij: wat mij betreft mag die niet verwelkende krans nog wel even wachten.