7 juni 2024 VERKONDIGING Kapel Notre Dame

‘ Het Heilig Hart van Jezus,
het Hart dat tweeduizend jaar geleden begon te kloppen…!’
Woorden van paus Johannes Paulus II.

En het Hart bleef kloppen…tot op deze dag!
Zelfs de profeet Jesaja, zo hoorden we zojuist, sprak in het Oude Testament al de profetische woorden:’ Gij zult vol vreugde water putten uit de bronnen van de redding. (Jes. 12,3)
Jezus komt daar eeuwen later op terug wanneer de Schrift zegt: Uit zijn hart zullen stromen van levend water vloeien.” (Joh. 7,37-38).
Deze woorden zullen nog heel wat keren terugkomen in de eeuwen daarna bij de mystici.
We weten hoe Margaretha-Maria Alacoque visoenen ontvangt en met haar zijn er nog meer bekende persoonlijkheden uit deze zeventiende eeuw die schrijven over het Hart van Christus.
Het is een interessante periode in het Frankrijk van toen met haar devotie tot het H. Hart maar vooral ook met de grote tegenkrachten die niets moesten hebben van al deze devotie omdat het, met uitzondering van oprechte christenen, vaak alleen maar buitenkant was.
Daarbij speelden de voorname personen binnen de staat en de Kerk een belangrijke, maar vooral ook een negatieve rol.

In het Frankrijk van de negentiende/ begin twintigste eeuw
leren we vervolgens onze stichter Jules Chevalier kennen.
De H. Hartdevotie was hem overbekend maar hij zag vooral ook de kwalen van zijn tijd.
De kwalen van onverschilligheid en zelfzucht.

Jules Chevalier besloot om onze Congregatie van de Missionarissen van het H. Hart te stichten en enkele jaren later de Congregatie van de Dochters van O.L. Vrouw van het H. Hart.
Daarbij had hij, vanaf het eerste moment, ook de Lekenbeweging op het oog als een soort derde orde.
Dat deze laatste groep pas later kwam lag niet aan de stichter!

Pater Chevalier was een man van zijn tijd en daarmee een man binnen de geschiedenis van het Frankrijk van toen.
Maar hij zou met paus Johannes Paulus ook zeggen: Ik, Jules Chevalier, wil getuigen dat het Hart van Jezus is gaan kloppen in deze wereld.
Maar ook moest hij pijnlijk constateren dat het ‘hart’ binnen de Franse gemeenschap ziek en zwak geworden was.
Kerken liepen leeg.
De religieuzen moesten zelfs gedwongen Frankrijk verlaten.
Pater Chevalier heeft het allemaal meegemaakt maar hij is er niet onderdoor gegaan.

Hij wilde, om maar met de woorden uit het evangelie van deze morgen te spreken, een nieuw huis bouwen…!
Een huis stevig gebouwd op fundamenten van de H. Schrift en hij heeft kosten nog moeite gespaard.
Het is bijna ongelooflijk wat hij in Issoudun aan gebouwen heeft neergezet.
Hoe hij de basiliek heeft laten bouwen.
Maar hij heeft nog op een andere wijze gebouwd: hij bouwde aan een nieuwe Kerkvisie…een Kerk met weer een ‘hart’ dat klopte en nu wereldwijd en voor álle mensen van goede wil.

Pater Chevalier nam, met zijn kleine gemeenschap, op verzoek van paus Leo XIII de eerste missie in Melanesië en Micronesië aan.
Nu zeggen we: was het wel zo wijs van hem om ‘ja’ te zeggen op het verzoek van de paus.
Pater Chevalier wist aanvankelijk niet eens precies wat er onder deze grote eilandengroep viel.
Hij zal waarschijnlijk weinig geweten hebben over het klimaat, de bewoners, de muskieten, het eten!
Nu nog, dagelijks, lezen we de namen van vooral jonge medebroeders die in deze zware missie gestorven zijn.

Bij dit alles kwam ook nog eens, zoals al opgemerkt, de politieke situatie in Frankrijk.
Religieuzen werden het land uitgezet.
Verdreven uit Frankrijk kwam men naar Nederland en wij, de missionarissen van het H. Hart, kregen huize Gerra van de bisschop van Den Bosch te leen.
Onze medebroeders volgden hun studies 500 meter verderop aan het groot seminarie van Haaren waar men gelukkig, in die tijd, Frans sprak.

Nederland werd deel van de Noordelijke Provincies: Duitsland, België en Nederland.
Dan op 15 augustus 1919 wordt Nederland een zelfstandige Provincie.

Het grote Missiehuis in Tilburg wordt gebouwd nadat het oude fabrieksgebouw op de Veldhoven te klein geworden is.
Het grote Missiehuis in Driehuis volgt en nog zo’n 15 huizen in de loop der jaren.

Meer dan 862 medebroeders heeft de Nederlandse MSC Provincie gekend die intussen zijn overleden.
Met ons erbij mogen we zeggen dat de Nederlandse MSC Provincie een kleine 900 medebroeders heeft gekend.

Veruit het grootste aantal is uitgezonden geweest naar de missies van Indonesië, Filipijnen, São Paolo en Rio de Janeiro in Brazilië om daar weer verder te bouwen aan het huis uit het evangelie.
En al die medebroeders hebben hard gewerkt in vaak zeer moeilijke omstandigheden.
Maar ook zij zijn doorgegaan zoals onze stichter.
Daarbij mogen we niet de medebroeders vergeten die in andere landen gewerkt hebben en hier in onze eigen kloosters.

De niet gewijde medebroeders mogen we zeker niet vergeten.
Zij hebben zich ingezet, ook in de missiegebieden, maar vooral ook in ons eigen land in de keuken, timmerwinkel, smederij, drukkerij, boerderij en tuin, schilderswinkel, fietsenmakerij, schoonmaak van de huizen, kleermakerij, propaganda en missieprocuur.
Zij hebben het huis uit het evangelie werkelijk een stevig fundament gegeven.
Maar ook de medebroeders die werkten en dat nog doen in de parochies, het onderwijs, justitiële inrichtingen, bij defensie, voor woonwagenbewoners, Roma en Sinti, in al het andere sociaal en maatschappelijk werk.

Zij en wij allen hebben, net als paus Johannes Paulus en net als Jules Chevalier, het hart kloppende gehouden.
Daarbij de enorme steun ontvangend van onze zusters en de lekenverbondenen.
Zeker wij, zusters en broeders, hebben heel veel samengewerkt.
Wij hebben samen de steun ontvangen van ‘ons thuisfront’: families en parochiegemeenschappen en de grote groep zelateurs en zelatrices.

Zij en u allen worden vandaag niet vergeten maar nu moet het gaan over de omvorming van de MSC Provincie naar MSC Communiteit Nederland.
Volgend jaar gaat het over jullie, zusters, die dezelfde route gaan volgen.
Al worden jullie, zusters en leken, deze dagen zijdelings genoemd…weet wel dat wij één grote familie zijn en blijven in verbondenheid met allen die ons dierbaar zijn.

We weten dat ons gemeenschappelijk huis vanuit het evangelie hier in Nederland oud is geworden.
Wij, Nederlandse medebroeders, moesten het besluit nemen om onze Provincie om te vormen tot MSC Communiteit.
Wij kunnen geen Provinciale Kapittels meer houden omdat we de medebroeders niet meer hebben.
Nog even en we kunnen niet meer naar Generale Kapittels en naar Generale Conferenties.
We moeten nu zorgen dat we alles geregeld hebben en dat we de medebroeders van buiten Nederland straks niet met vervelende klussen opzadelen wanneer de laatste van ons zijn ogen gesloten heeft.
Het klinkt bijna als een drama maar dat is het beslist niet want wij kijken met heel veel dankbaarheid achterom.
Ons werk gaat door…elders in de wereld…en zonder dat we het beseffen…misschien ook wel hier in ons eigen land.

We hebben gebouwd…we hebben voor stevige fundamenten gezorgd waarop de oorspronkelijke missiegebieden, nu zelfstandige MSC Provincies, verder kunnen bouwen.

We hebben fundamenten gelegd in eigen land en elders zodat het werk, wereldwijd, door kon gaan.

We hebben gezorgd voor fundamenten in deze tijd ten behoeve van medebroeders, naast de 4 genoemde Provincies, in de UAF (Afrika), Mozambique, Zuid Korea, India, Vietnam zodat medebroeders en anderen ook weer mogelijkheden hebben om het evangelie in onze dagen verder te brengen.

Nu gaan we rusten en wachten op de nieuwe lente…vooral hier in ons Westen…want deze komt onherroepelijk.
We blijven ons vasthouden aan de woorden van Jezus zelf: ‘Ik blijf met jullie tot aan het einde der tijden’.
We doen nog wat werk hier en daar….pastoraal…sociaal…!
Maar vooral willen we nu ook biddende mensen zijn want dat kunnen we nog en daar hebben we nu meer tijd voor.
Laten we met ons gebed zorgen dat het huis van de Chevalierfamilie stevig op haar fundament blijft staan…elders in de wereld en wie weet…ooit nog eens terug in Europa…in Nederland.

Theo te Wierik, msc