Notre Dame, 13 augustus 2023, 19de zondag door het jaar. // A.Egging msc.
1ste lezing: 1 Koningen 19,9a-13a // 2de lezing: Romeinen 9,1-5//Evangelie: Mt. 14,22-33.

Thema van deze Eucharistieviering is: “IN DE STORM, Wees gerust, Ik ben het. Mt. 14, 27”.
Vandaag horen we in het evangelie hoe Jezus na de broodvermenigvuldiging zijn leerlingen vroeg alvast met de boot naar de overkant te varen. Hij stuurde het volk naar huis en trok zichzelf terug op een berg om daar in afzondering te bidden. Toen Jezus in donker naar het meer afdaalde, zag hij dat de boot door de zware wind een eind van de kust was afgedreven. Hij wachtte tot de morgen en liep toen over het water naar de boot. Dit tot grote schrik van de apostelen die hem nog niet herkenden. Na het broodwonder wordt hun geloof beproefd door dit nieuwe wonder. Zelfs Petrus, de Steenrots, twijfelt. Jezus verwijt hem een kleingelovige te zijn. Ja, en hoe sterk is ons eigen geloof. We leven immers ook in een stormachtige tijd. Maar die is toch niet zonder hoop. Na een storm klaart de hemel toch ook altijd weer op!

Homilie:
We hoorden zojuist in het evangelie dat de leerlingen van Jezus een spook meenden te zien, toen ze een gestalte over het water zagen aankomen. Ze werden heel angstig en raakten van streek. Maar Jezus maakt zich dan bekend: “Weest gerust, Ik ben het. Vreest niet”. Toen ze tot bedaren kwamen en hem inderdaad herkenden, vroeg Jezus Petrus, op zijn eigen verzoek, naar hem toe te komen. Petrus reageerde vol vertrouwen en stapte de boot uit, het water op. Teruggeworpen in de realiteit, alsof hij plots ontwaakte uit een droom, voelde Petrus de krachtige wind. Hij werd weer bang, verloor zijn zelfvertrouwen en voelde zich wegzakken in het water. In die vertwijfeling roept hij om hulp: “Heer, red mij!” en hij wordt gered. Jezus hand grijpt hem vast en gelijk gaat de storm liggen. Een storm die je als mens niet kan beïnvloeden. Bewust van eigen beperktheid, helpt die toch om te ‘vertrouwen op de Heer’. Het is zijn hand die je vastgrijpt, moed en rust geeft! De brood-vermenigvuldiging was er om de monden te vullen van degenen die Jezus naar dit afgelegen oord gevolgd waren. Zij werden niet in de steek gelaten. Ook zijn leerlingen hielpen mee bij het uitdelen van het brood. Maar hier op het water wordt er wel iets meer van hen gevraagd. We twijfelen er niet aan dat de leerlingen die de Heer heel nabij waren, hem echt kenden. Toch blijkt nu dat hun vertrouwen niet zo sterk was. In de storm vergeten ze dat de Heer hen kan redden. Ze verliezen bijna de moed. De uitgestoken hand van Jezus aan Petrus is voor de andere leerlingen en ook voor ons, een voorbeeld dat in moeilijke omstandigheden, op duistere momenten, er redding kan zijn, zélfs wanneer we kleingelovig zijn. Een storm kan veel schade aanrichten, dat weten we allemaal. Al zijn we erop voorbereid, het overvalt je toch nog en je zult dan goed moeten handelen. ‘Stormachtig’ is vaak kenmerkend in een periode van overgang, bijvoorbeeld van zomer naar winter of in de groei naar volwassenheid. Een overgang heeft altijd iets ongewis, het geeft ons een gevoel van onzekerheid. Ja, zowel in de natuur als ook in onze eigen beleving. Het lijkt wel of we heden ten dage weer zoiets meemaken: een stormachtige tijd. We horen vreselijke berichten over mensen waar ook ter wereld. We weten het: Als gelovige moeten we ook altijd bereid zijn het goede te doen, een helpende hand te bieden waar dat nodig en mogelijk is. We zien mensen die zwaar te lijden hebben, die door oorlog, brand of overstromingen hun huis verliezen en ook allen die geestelijk ontredderd zijn, waardoor ze de zin van het leven niet meer zien. Daarbij ook nog de angst voor klimaatverandering en dus voor onze aardse toekomst. De gedachte hieraan kan onze rust verstoren, ons houvast ondermijnen en tot een obsessie worden. Dat is niet iets nieuws. We mogen toch niet vergeten dat in generaties voor ons er ook soortgelijke belevingen/gevoelens zijn geweest. Maar al dat destructieve kan ons wel tot bezinning brengen en er toe bijdragen een bakermat voor hernieuwd ‘vertrouwen in de toekomst’ te worden. Dat is hoopgevend en daar mogen we niet zomaar aan voorbijgaan. Moge het evangelie van vandaag ons ertoe aanzetten, dat onze handen voor anderen zovéél mogelijk het verlengde van de toegestoken hand van de Heer staan. Woelige tijden zijn er, maar die stormen waaien over. In de eerste lezing hoorden we hoe de profeet Elia op de berg Horeb, God wilde ervaren. Er kwam eerst een hevige storm. Een storm die bergen deed slijten en rotsen verbrijzelde en daarna kwam er ook een aardbeving en vuur, ook daar was de Heer niet. Maar waar was God dan wel waarneembaar? In het geluid, het suizen van een zachte bries. Geloof betekent te willen horen waar de hand van God werkzaam is, ons hart open te houden voor elkaar. Amen.