EERSTE ZONDAG VAN DE VEERTIGDAGENTIJD, Jaar B
Zondag, 18 februari 2024. Door Ben Verberne msc

LEZINGEN
Genesis 9, 8-15
Petrus 3, 18-22
Markus 1, 12-15

OVERWEGING
Kort en bondig. Zo vertelt de evangelist Markus over Jezus’ verblijf in de woestijn. In zíjn evangelie geen uitgebreid verhaal over zijn bekoring in de woestijn, maar enkel drie korte aanduidingen: Het is Gods Geest die hem naar de woestijn drijft, daar verblijft Hij bij de wilde dieren, en de engelen dienen hem. In het evangelie van Markus is deze woestijntijd vooral een opstap naar het grote verhaal waar het eigenlijk om gaat: de komst van het Koninkrijk. Het is Gods Geest die hem naar de woestijn drijft; door die Geest krijgt hij zicht op zijn levensopdracht en groeit hij uit tot de mens die deze opdracht in alle volheid, met woorden en met heel zijn leven kan verkondigen. Dan, dan pas is de tijd vervuld – tot volheid gekomen – voor de komst van Gods Koninkrijk en klinkt de oproep: bekeer u en geloof in de vreugdevolle boodschap: het goede nieuws, “evangelie”, een woord met een rijke inhoud. Indertijd werd dat woord gebruikt door veldheren en keizers om aan te kondigen dat ze vanaf dat moment bezitnamen van hun rijk: nu breekt een nieuwe tijd aan, een nieuwe orde.
Met zo’n zelfde kracht en overtuiging kondigt ook Jezus aan dat vanaf nù, Gods Koninkrijk een aanvang neemt: een nieuwe orde, een nieuwe tijd, – daarom, bekeer je, geloof in die boodschap!

Afgelopen woensdag – Aswoensdag – was het begin van de Veertigdagentijd. Maar vanaf vandaag, de eerste zondag, gaan we pas ècht op weg; – op weg naar Pasen.
Voor een belangrijke zondag die de aanzet geeft voor de opmaat naar Pasen is het evangelie van vandaag sober en kort. Toch begint ook voor ons een nieuwe tijd, of beter: begint de tijd opnieuw. Daarom, geloof in het goede nieuws van Gods Koninkrijk en bekeer je … metanoia – u kent dat woord nog wel – anders gaan denken, anders gaan leven. Dit is de tijd om opnieuw op zoek te gaan naar de betekenis en de zin van ons leven, hoe alledaags en gewoon het ook lijkt. Dit is de tijd om weer grond onder de voeten te krijgen; – vaste, dragende grond om op te stáán: het is de tijd om ons opnieuw af te vragen wat ons diep van binnen werkelijk bezighoudt.

Niet lang geleden vertelde iemand mij dat hij na een bezinningstijd opnieuw zin en richting had gevonden in zijn leven: het voelde, zei hij, alsof hij nu pas echt zijn thuis gevonden had. Die man was elektrotechnicus van beroep. Een paar jaar geleden – in de corona-tijd – had hij zich aangesloten bij de Franciscaanse Beweging in Den Bosch, vanuit het klooster van Kapucijnen en Franciscanen samen. Vanaf het begin waren zijn dagen gevuld met aan huis advies geven aan mensen met een krappe portemonnee; advies hoe ze hun huis het meest praktisch en voordelig konden isoleren en verwarmen. Het voelde voor hem alsof hij eindelijk toekwam aan iets wat hij altijd al had wíllen doen: met de kennis en vaardigheid die hij in huis had mensen helpen een nieuw begin te maken. Met een kennis en vaardigheid die hij zelf in huis had. En daarvoor had hij nu de kans had gevonden.

Van ouds werden deze weken “de Vastentijd” genoemd. Die naam roept herinneringen wakker aan onszelf dingen ontzeggen streng zijn, nee zeggen tegen jezelf. En dat is goed om solidair te zijn met mensen die leven in oorlog, armoede, acute nood.

Maar ik zou óók willen zeggen: dit is een tijd om goed te zijn voor jezelf om te gáán voor dat wat de moeite waard is, zodat het ook jezelf goed zal doen.
In zijn brief over de Vreugde van het Evangelie schrijft paus Franciscus dat vandaag bij veel mensen de vreugde in hun leven dreigt weg te sijpelen – waarom? Omdat ze te veel blijven cirkelen om hun eigen ego, rondom zichzelf en omdat ze hun medemensen in nood vergeten.

Dat deze weken ons zullen helpen om toe te groeien naar het paasfeest en om mensen te worden die in staat zijn Gods liefde vrij en onvertroebeld te delen met anderen op een manier die past bij ons – nu.