19 september 2021

25e zondag door het jaar – B – 19 september 2021 – Notre Dame
Wijsheid 2,12.17-20 Marcus 9, 30-37

Theo te Wierik msc

Als afscheidscadeau van de parochie mocht ik eind oktober 2015, met 5 parochianen, een reis naar Israël maken.
Geland op de luchthaven Ben Gurion bij Tel Aviv, bracht een busje ons naar het historische deel van Nazareth waar we de volgende dag begonnen aan een driedaagse voettocht, over de heuvels, naar Kafarnaüm aan het meer van Galilea om vervolgens het meer over te steken richting Tiberias.
De volgende dag gingen we, voor enkele dagen, naar Bethlehem en Jeruzalem.
Het is het land en het zijn de steden en dorpen waar de grote verhalen geboren werden van schepping en behoud van aarde en mensen.
Tegelijkertijd is het ook het land en het gebied waar oorlogen gewoed hebben; waar mensen niet heiliger waren of zijn dan wij hier; waar tot op deze dag grote onderlinge spanningen zijn en grote verschillen met betrekking tot toekomstgerichtheid voor de volkeren.

We hebben in 2015 de hoge scheidsmuren in Bethlehem en rond Jeruzalem gezien en de checkpoints zijn we gepasseerd.
Ja…wij, Nederlanders, mochten telkens direct door maar de Palestijnen werden uitgebreid aan onderzoek onderworpen.

Israel is het land en het gebied waar, zoals op zoveel plaatsen in de wereld, de één denkt groter en belangrijker te zijn dan de ander.
Waar angst leeft om het kleine broertje of zusje te zijn met vervolgens het gevaar om onder de voet gelopen te worden.

In dit land en in dit gebied, we weten het, woonde Jezus.
Het is nu niet anders dan in zijn tijd en in de tijd voor Hem.
Ook toen ging het al om mensen die hun houvast puur in hun kracht zochten, die eigen kracht tot norm verklaarden en het kwetsbare als nutteloos beschouwden.
We hoorden het zojuist nog in de eerste lezing uit het boek Wijsheid en eveneens uit de brief aan Jacobus. Deze laatste begon met de woorden: ‘Waar naijver en eerzucht heersen, daar treft men ook onrust aan’.

Opnieuw blijkt dat kwetsbare mensen bij deze mensen niet veilig zijn en daarom worden ze bang en trekken zich terug want zij hebben geen verweer.
Maar wanneer de Man van Nazareth in hun leven komt, dan gaan ze achter Hem aan omdat ze Hem vertrouwen vanwege de woorden die Hij spreekt en het werk dat Hij doet.

Vandaag wil Jezus al deze mensen even niet ontmoeten.
Niet uit desinteresse, maar omdat Hij tijd wil inruimen om zijn leerlingen eens bij te praten voor het moment dat Hij er niet meer is want die mannen zullen straks zijn boodschap door moeten geven.

En als Hij er echt voor gaat zitten, dan blijkt dat Hij te maken heeft met een stelletje kleine kinderen waar de één nog harder roept dan de ander dat hij de sterkste is en de beste, de grootste en belangrijkste.
Eigenlijk zou Hij ze weg moeten sturen want met deze mannen kun je niks beginnen.
Maar Jezus kent zijn mensen.
Hij kan deze leerlingen wel wegsturen, maar een nieuwe groep zal niet beter zijn.
Nee, zelfs met dit stelletje durft Hij het aan en Hij houdt ze voor dat ze een andere mentaliteit moeten aanleren.
“Kijk naar dit kind’, houdt Hij zijn mannen voor, wanneer Hij een kind in hun midden plaatst.
Kijk en zie hoe kwetsbaar een kind is en hoe afhankelijk het is.
Daar moeten jullie, leerlingen, oog voor gaan krijgen en niet alleen voor het welzijn van dit kind, maar voor alle kwetsbare mensen in deze wereld.

Daar kunnen wij vandaag nog wat van leren.
Het gaat ook bij ons dus niet om grootheid en belangrijkheid.
Dat geldt voor de politiek, het zakenleven, het onderwijs en natuurlijk geldt dit ook binnen onze rooms katholieke Kerk want ook binnen onze Kerk willen voorgangers en zij die ons leiding geven nog wel eens, al doet men heel bescheiden, graag omhoog vallen.

Onze gedachten gaan op deze Vredeszondag naar het gebied dat van oorsprong, zoals ik al zei, Gods uitverkoren land was.
Waar de oorsprong ligt van Jodendom, Christendom en Islam.
Het gebied met zoveel dierbare en heilige herinneringen zoals aan het Gods volk onderweg naar het Land van Belofte…van vrede en toekomst.

Het is het gebied waar eeuwenlang gelovigen zochten naar licht waar nu, op dit moment, zoveel duisternis dreigt…waar mensen weggevlucht zijn of niet konden vluchten.
Het is het gebied waar de voorvaderen van onze grote godsdiensten naar toe trokken om vrede te vinden.

Wat we nu kunnen doen…en niet alleen voor deze volkeren maar ook voor zoveel andere volken in soortgelijke situaties is:
Elkaar biddend tot vrede roepen.
Laten we bidden voor al die volkeren, op deze Vredeszondag, om woorden die eeuwenlang klonken in dagen van rust.
We bidden men hen allen om licht, om Gods licht nu wij het niet langer meer aankunnen om verandering te brengen.

We kennen allemaal het lied ‘Al wie dolen in het donker’.
We zingen het in de Kersttijd.
Vandaag, op Vredeszondag, wensen wij elkaar, wereldwijd, van harte toe dat we uit het donker van deze tijd wegtrekken en dat we samen onze verantwoordelijkheid nemen voor Gods’ schepping en daarmee voor het behoud van onze aarde en het grote universum.