7e zondag door het jaar – C Jaar – 20 februari 2022 – door Theo te Wierik m.s.c.
1 Sam., 26, 2. 7-9. 12-13. 22-23 7 Kor., 75, 45—49 Evangelie Lc., 6, 27-38

Bemint uw vijanden.
Doet wel aan die u haten.
Zegent hen die u vervloeken.
Bidt voor hen die u mishandelen.

Wat moeten wij toch met deze uitspraken nu de wereld in brand lijkt te staan?
Een grote troepenmacht is samengekomen aan de grens van Oekraïne en Rusland.
Oprukkende versterkingen vanuit het Westen…vanuit het Oosten…
Om maar te zwijgen van de vele brandhaarden elders in de wereld tot hier in ons eigen land…in onze eigen stad.

Weg is de bekommernis, de toewijding en de menslievendheid.
Maar waarom zouden we deze moeten hebben, zo redeneren velen, als we toch bedonderd worden door overheden en zovele andere mensen?

Het is dan ook heel vreemd dat er mensen opstaan en weten dat ook zij bedonderd worden en toch gaan ze door!

Ik las deze week dat een goede helper nooit moet helpen ‘om zijn ding te doen’ of ‘om de hemel te verdienen voor zichzelf’ of ‘om in een goed blaadje te komen bij de ander’.
Een goede helper blijft mensen opzoeken.
Niet om zware gesprekken te voeren, maar om de ander serieus te nemen en te erkennen.
Dat zijn we met elkaar vergeten, zo lijkt het, in deze wereld…in deze samenleving.

Aan die waarheid ‘om de ander serieus te nemen en te erkennen’ worden we vandaag weer eens fijntjes herinnerd door Jezus.
Jezus blijft zijn idealen nastreven en ook Hij beseft dat zijn idealen niet altijd bereikt worden maar dat ze wel als baken functioneren.
Jezus laat zien hoe ook in onze tijd de onmacht aanwezig is bij regeringen en lokale bestuurders.
We zien het heel dicht bij huis: in ons eigen land…onze eigen streek.
Er is een overvloed aan plannen voor kwetsbare mensen: ze moeten op de rails, aan het werk, uit de openbare ruimte, op zichzelf wonen, vroegtijdig gesignaleerd enz. enz.
We kennen de grote problemen van zeer kwetsbare gezinnen en vooral jonge moeders (steeds meer ook vaders) met kinderen.
We kennen de geesteszieke mensen, die soms totaal verward, ronddwalen in onze samenleving.
We weten hoe duizenden verkeerd beoordeeld zijn door de overheid in ons eigen land.

We kunnen dan wel heel veel medelijden tonen in de media en vanuit de overheid, maar echte bekommernis om de kwetsbaren, en vervolgens handelen, is een ander verhaal.
De samenleving blijft hard voor de zwaksten in eigen land en internationaal.

Vandaag zien we dat Jezus tegenover al het geweld zachtheid toont, mededogen, nabijheid…tederheid…!

De geschiedenis met Hem en zijn volgelingen gaat nog steeds door tot in de samenleving van vandaag.

‘Bemint uw vijanden, doet wel aan die u haten, zegent hen die u vervloeken, en bidt voor hen die u mishandelen’.

Het waren voor Jezus niet alleen wat mooie woorden of mooie gedachten.
Hij bracht ze elke dag in praktijk.
In één van de lijdensverhalen lezen we hoe Petrus het oor afhakt van een soldaat.
Nu moeten we dit niet al te letterlijk nemen maar het geeft wel aan dat de tijden niet zo heel veel veranderd zijn.
Waar is die Jezus nu, zo vragen velen zich af, die zegt: “doe dat zwaard weg en bemin je vijand”?

We weten dat er ook nu nog velen zijn als Jezus die het zwaard niet nodig hadden.
Zij zijn de martelaren van onze tijd.
Ook hun leven is, zoals dat van Jezus, niet voorbij.
Ze zijn dood, dát staat vast, maar ze zijn niet weg bij ons.
Hun geschiedenis gaat door.
Velen van hen besloten om op een geweldloze manier te reageren tegen geweld dat tegen hen gebruikt werd.
Zij wonnen de strijd.
Zij braken door de cyclus van geweld heen.
Geweldloosheid is de enige manier om die cirkel te doorbreken.
Zij waren zeker van hun overwinning omdat Jezus eerder die strijd op dezelfde manier gewonnen had.