4e ZONDAG VAN PASEN (Jaar C) – 8 mei 2022
Roepingenzondag door Ben Verberne M.S.C.

LEZINGEN
Handelingen 13, 14. 43-52
Openbaring 7, 9. 14b-17
Johannes 10, 27-30

OVERWEGING
Een kerk die geen boodschap heeft aan de wereld, is ten dode opgeschreven. Vandaar dat vanaf het begin leerlingen de wereld intrekken met een boodschap van hoop. De eerste schiftlezing van vanmorgen vertelt over de missiereis van Paulus en Barnabas naar Antiochië.

Het is dan sabbat. Volgens joods gebruik begeven ze zich naar de synagoge. Daar wordt een beroep op hen gedaan: geef ons een woord van bemoediging, van inspiratie. Paulus staat op en ‘doorlícht’ a.h.w. de geschiedenis van Israël tot aan de persoon van Jezus toe. De verrezen Christus is voor hem de basis – de reden -waaròm van zijn geloven:
• dankzij Jezus is er vergeving van zonden, verzoening van mensen en wordt de schepping heel.
• dankzij de verrezen Heer zijn wij verbonden met de Vader. “Jezus en de Vader, zijn één”, horen we in het evangelie.

Veel mensen zijn onder de indruk van Paulus’ woorden. De volgende sabbat loopt de hele stad te hoop. Opnieuw wordt Paulus naar voren geroepen. Dan sluit zelfs een hele mensenmenigte zich aan!

Maar langzaam komt er ook een tegenbeweging op gang. Sommigen Joden reageren met afgunst op het succes van Paulus en Barnabas, verspreiden verhalen over hen, proberen van hen af te komen en jagen ze weg. Zo zelfs dat na verloop van tijd de verhouding tussen Joden en Christenen zal verzuren.
Er wordt zelfs vermeld dat Israël weigert het evangelie te aanvaarden. Dat ìs nogal wat! … Gevolg is dat de jonge kerk zich afkeert van de Joden en zich (vooral door Paulus!) richt op de niet-Joden: eerst in Klein-Azië, in Griekenland, tot in Italië toe en vandaar steeds verder.

In de wereldwijde missie van de kerk hebben ook onze beide congregaties een plaats, èn mensen die bij ons inspiratie hebben opgedaan: vrouwen en mannen hier in Nederland, of uitgezonden naar andere landen om goed nieuws te brengen: op het gebied van geloofsverkondiging en gemeenschapsopbouw, dan weer in het onderwijs, in gezondheidszorg, door landbouwprojecten, politieke bewustwording, of wat voor maatschappelijke betrokkenheid ook.
En ginds ontstonden weer soortgelijke bewegingen en opnieuw worden ook van daaruit mensen uitgezonden.

Hier in Nederland zijn de meesten missionarissen weer teruggekeerd op hun basis. Sommige van ons waren met huid en haar vergroeid met de cultuur waar ze gewerkt hebben. Anderen – eenmaal terug in Nederland – hebben op den duur hier hun weg gevonden.
Vandaag is er een nieuwe tijd aangebroken en opnieuw zijn er mensen die op een eigen manier de zending verder dragen.

Juist daarom houden we vandaag Roepingenzondag. U hebt misschien de affiches bij de ingang van Notre Dame gezien.

Roepingenzondag, wat betekent dat? Op de eerste plaats
• dat leven méér is dan alleen maar het resultaat van ons eigen initiatief. Leven is geroepen worden en steeds opnieuw een antwoord geven op mensen die een beroep op ons doen; soms heel nadrukkelijk en met evenveel woorden, en dan weer in bedekte termen of zwijgend.
• U en ik, worden steeds opnieuw geroepen. Zo gaat dat zelfs vanaf ons allereerste begin. Wanneer een moeder (’t is Moederdag!) haar pasgeboren kind lieve woordjes toefluistert, dan roept ze haar kind tot leven. Dan wekt ze het tot bewustzijn, tot liefde, tot een respons.
• Ook later, wanneer we opgroeien en volwassen zijn, worden we steeds weer aangesproken: op school, bij het sporten, op het werk en iedere dag wanneer een ander een beroep op ons doet.
• Openstaan voor de roep van een ander, blíjft de kern van ons leven, ook als we ouder worden. Dat betekent: proberen niet weg te zakken in onze eigen kleine wereld, maar anderen blijven volgen, met aandacht en belangstelling, met een bemoedigend woord of met ons gebed.

Antwoord geven op de oproep van mensen om ons heen is niet altijd vanzelfsprekend. Vaak zijn wij bezig met onze eigen besognes, met ons eigen behoud, onze eigen kring, tot ons eigen land toe.

Op Roepingenzondag bidden we van ouds dat vrouwen en mannen ook in deze tijd zich laten aanspreken door een leven in dienst van de kerk en de samenleving – als religieus, in het pastoraat of welke roeping ook.

Maar zouden we er minstens niet even hard voor mogen bidden – en ons ervoor blìjven inzetten – dat onze kerk door haar eigen regels niet onnodig herders buiten de deur houdt? Want dan zouden we toch wel erg eenkennig en kortzichtig zijn … en erg klerikaal!

Paulus en Barnabas op missiereis naar Antiochië. Zo is het begonnen. Vandaag hopen en bidden we dat wij in geloof en vertrouwen zullen verdergaan op wereldwijde wegen, steeds als antwoord op het beroep, gedaan door de mensen om ons heen, of door de noden van deze tijd.