OVERWEGING ZONDAG 7 MEI 2023 NOTRE DAME TILBURG
LEZING 1: HANDELINGEN 6 1-7
LEZING 2: 1 PETRUS 14 1-12
LEZING 3: JOHANNES 14 1-12
Door Jan Jetse Bol MSC
Tussen kerken kan er verdeeldheid en polarisatie zijn, kerken kunnen elkaar hopeloos kwijtraken… Dat was niet alleen in de tijd van de reformatie zo, toen Luther en Calvijn de kerk op het rechte spoor wilden houden. Dat gebeurde al eerder toen de westerse en oosterse kerken in Europa vreemden van elkaar werden En uit elkaar gingen… Op deze ‘zondag van de oosterse kerken’ staan we hierbij stil…
Maar niet alleen in kerken, in alle tijden en overal kan er verdeeldheid tussen mensen zijn – ook nu nog. En, wanneer het gebeurt dat mensen of kerken uit elkaar gaan, dat ze botsen is er pijn, is er verdriet, is er onzekerheid die knaagt… Wat is in onze tijd, 2023, nog zeker…? “Ons hart is verontrust”… Worden we nog wel gehoord? Is er iemand die voor ons opkomt? Is er iemand die naast ons staat? Is er iemand die mij bijstaat…? Wie kan ik (nog) vertrouwen…?!
In de tweede lezing van vandaag (de eerste brief van Petrus) horen we over een mens die het begin werd van een wereldwijde beweging van mensen die zoeken naar een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, naar verbondenheid tussen mensen, naar nieuw leven. In de loop van de tijd werden die mensen samen kerk maar later vielen die kerken uit elkaars genade, en nog erger…
De mens Jezus was er het begin van, en meer dan het begin! Die mens was de hoeksteen van die kerk, van het gelovig leven… Maar de mensen die rond die hoeksteen het huis van de kerk moesten bouwen hadden die steen afgekeurd en terzijde geschoven… Zij namen die mens gevangen, zij brachten die mens ter dood: “Aan het kruis met hem!” Ze dachten dat hij niet betrouwbaar was, ze dachten dat hij bijbedoelingen had. Zo gaat dat wanneer mensen elkaar niet kunnen, niet durven te vertrouwen…
Dat konden we meemaken, meebeleven, ook dit jaar, in “The Passion”, het gezongen verhaal van het lijden, de dood en de verrijzenis van Jezus, van de levensweg van Jezus, in een processie met een groot wit kruis… Ze zeiden: Jij dacht jij onze koning bent…?! Maar jij bent niet één van ons, want je stelt je boven ons. Jij bent niet te vertrouwen, jij bent gek! Maar, wie is er gek…? Zijn mensen zoals Jezus die de voeten van zijn leerlingen wast, zij die ervan dromen en die eraan werken dat er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde komt, zijn die mensen gek…?! Zijn die mensen van de ‘tegenbeweging’ gek…? Of is de wereld waarin zij en wij allen leven gek? Is onze wereld gek…?! Onze wereld heeft iemand nodig, een mens die naast ons staat, een mens die de meest kwetsbaren tot steun is, “een sterke hoeksteen”, zegt Petrus. Maar de mensen hebben aanstoot aan hem genomen, zijn over hem gestruikeld.
Wij zijn geroepen – het staat hier naast de ingang van de kapel, met de namen van de zusters – om ons als levende stenen te voegen in het gebouw dat de kerk als geloofsgemeenschap wil zijn… In “The Passion” werd van zo’n kerk gezongen…
In een lied van Jezus en Pilatus: “Denk niet wit, denk niet zwart, denk goed na aan welke kant je staat. Denk niet zwart-wit, maar in de kleuren van je hart… “
En Maria zong: er is niets meer dat ik zeker weet… “Blauw was de lucht waar ik onder sliep, groen was het gras waar ik over liep (…) Ik ben op zoek naar de rode draad, want alles lijkt grijs geworden… Ik wil je weer zien zoals ik je ooit zag, en dan zie ik: liefde is alles, en: liefde dat zijn wij, de wereld dat ben jij…” Samen zijn wij, als levende stenen, een kerk die niet stil wil staan.
In een ander lied van “The Passion” zongen Jezus, Petrus, Judas en Maria Magdalena (een wonderlijk kwartet!) over zo’n kerk: Soms in ons leven hebben we pijn hebben we verdriet. Maar we blijven geloven in een nieuwe morgen. We zijn mensen die willen gaan wat en hoe en waar naartoe het maakt niet uit. Dus kom! We gaan!
En ik eindig nu deze overweging met: Laten wij de weg van het hart gaan…!