Verkondiging op het feest van Hemelvaart – B – 9 mei 2024
Kapel Notre Dame Hand. 1,1-11 – Ef. 4,1-13 of 4,1-7.11-13 – Mc. 16,15-20
Verkondiging door Theo te Wierik msc
Om de Hemelvaart van Jezus goed te kunnen begrijpen, moeten we teruggaan naar Paasmorgen…in Jeruzalem… en naar de dagen daarna.
Voor de leerlingen was de droom voorbij.
Hun Jezus, de nieuwe Messias, was begraven en nu konden ze slechts blijven kijken naar de puinen van hun luchtkastelen.
Het is intussen de derde dag na die Goede Vrijdag.
De vrouwen die bij de kruisiging aanwezig waren gaan, nadat de nacht plaats ging maken voor de dag, naar het graf waarbij Maria Magdalena de eerste is.
Ze ziet dat de steen is weggenomen en schrikt!
Zou men het lichaam van Jezus weggehaald hebben zoals meer gebeurde in die tijd?
Het was niet onmogelijk… vooral niet omdat zijn dood en begrafenis het werk waren geweest van overheidspersonen vol met haat!
Zou men Hem nu zelfs tot in zijn graf nog achtervolgen?
Maria Magdalena holt naar de andere leerlingen….naar Petrus en Johannes.
De beide mannen worden door Maria Magdalena gealarmeerd met woorden die alles te maken hebben met lijkroof.
Wanneer Petrus en Johannes aankomen bij het graf, gaat Petrus het eerst naar binnen.
Hij ziet dat het geen lijkroof was want dan had het een ordeloze boel moeten zijn.
Windsels en zweetdoek liggen netjes opgerold op hun plaats.
Maria Magdalena blijft rouwen bij het graf ook al is het lichaam er niet meer.
De evangelist laat twee engelen ten tonele komen, in witte kleding, en zij wijzen op de plaats waar Jezus gelegen heeft.
Maar Maria denkt nog steeds niet aan verrijzenis…!
Dan komt Jezus zelf maar ook dan herkent zij Hem niet zoals de Emmaüsgangers Jezus niet herkenden.
Hij noemt haar bij haar naam.
Maria denkt dat Hij teruggekeerd is.
De laatste dagen waren een nachtmerrie geweest.
Nu kan het oude leven hervat worden.
Jezus is terug!
Maar Jezus is niet letterlijk – fysiek – teruggekeerd.
Zijn lijden en dood worden niet als een begoocheling ongedaan gemaakt.
We gaan even wat verder kijken en dan zien we dat vrouwen en mannen Hem bewonderd hadden om wat Hij had gezegd en gedaan.
En als ze nu eerlijk hun mening hadden moeten geven, dan zouden ze zeggen dat ze, net als Maria Magdalena, Jezus alleen van de buitenkant hadden aangeraakt.
Geen van allen waren ze doorgedrongen tot zijn werkelijke persoonlijkheid…tot de Vader … tot God… in Hem.
Nee…ook zij hadden Hem slechts van de buitenkant gekend…aangeraakt!
“Houd Mij niet vast” zegt Jezus tegen Maria en eigenlijk ook tegen de mannen en vrouwen die Hem gevolgd waren.
Voor Maria is Jezus nog NIET Degene die tot de Vader is teruggekeerd.
De verrijzenis betekent nog NIET een etappe op de weg van het graf naar het hemelse thuis.
Niemand had nog begrepen dat Jezus’ dood tevens zijn Hemelvaart was.
Maria en al die vrouwen en mannen waren zo ver nog niet.
De verschijning van Jezus, opgetekend door de evangelisten, moet de leerlingen enerzijds doen begrijpen dat zijn dood werkelijk “hemelvaart” is…
Dat Jezus thuis is bij zijn God die Hij ‘Vader’ noemde.
Maar ‘thuis zijn’ wil niet zeggen dat Hij zijn moeder, zijn vrienden, mannen en vrouwen, vanuit de hemel, vergeten is.
Hij had dit voor zijn kruisdood aan de vrouwen en mannen al duidelijk gemaakt: ‘Ik ga sterven en dan ga Ik terug naar God Mijn Vader’.
Het gebeurde zoals ieder van ons, wanneer we hier onze ogen voorgoed gesloten hebben, op hemelvaart mag gaan.
Jezus had aan zijn boodschap belangrijke woorden toegevoegd.
‘Ik laat jullie niet verweest achter’.
‘Ik zal God mijn Vader vragen om jullie de goede Geest te sturen’.
Dat was nog niet doorgedrongen tot Maria Magdalena en de andere mannen en vrouwen.
Ze zien het nog niet.
Hun geloof is nog niet zover.
Jezus is ‘thuisgekomen’ maar tegelijkertijd is Hij ook bij de vrouwen en mannen van toen gebleven en nu is Hij hier bij ons: mensen van 2024.
Maar anders.
Ook wij mogen Hem niet vasthouden…sterker nog: we kúnnen Hem niet vasthouden zoals Maria Magdalena.
Hij is hier ook in óns midden en opnieuw zegt Hij als op die eerste Paasdag: ‘Vrede voor jullie!’.
Maar daarbij mag het lijden en de dood…het kruis niet weggedacht worden.
Ook door ons niet!
Daarom toont Hij aan Thomas de sporen van zijn lijden en dood… en de andere leerlingen kijken met Thomas mee!
En wij worden uitgenodigd om mee te kijken!
Jezus is, na zijn kruisdood, geen geest of een hersenschim.
Dat wordt ons duidelijk gemaakt in de Paasverhalen maar…kijk door deze verhalen heen en probeer te begrijpen wat de evangelist ons eigenlijk wil zeggen.
Het koninkrijk waarvan die vrouwen en mannen gedroomd hadden toen Jezus nog bij hen was leek, na de kruisdood, verder weg dan ooit.
Maar het kwam goed!
Hoe is het met ons gesteld?
Blijven ook wij vastzitten in de verhalen over kruisdood en verrijzenis van Jezus, zoals ze ons letterlijk worden doorgegeven, of kunnen wij door deze verhalen heen kijken en zien we een andere werkelijkheid?
Zien we dan dat wij nú aan het werk moeten?
Geloven we dat Jezus, met al onze dierbaren, na zijn dood is opgenomen bij God zijn Vader en dat het nu aan ons is om zijn goede Geest…de Geest van God zijn en onze Vader door te geven?
Er ligt werk voor ons zo oud als een aantal van ons intussen al zijn.
Onze dromen over een vernieuwende Kerk in deze geseculariseerde samenleving zijn verder weg dan ooit wanneer ook wij, zoals Maria van Magdala…zoals de twee op weg naar Emmaüs…zoals de leerlingen die hun oude beroep van vissers weer opgepakt hadden…ja…als ook wij blijven steken in de letterlijke overleveringsverhalen.
Wanneer wij niet het geloof hebben door al die verrijzenisverhalen heen te kijken en Jezus kruisdood te zien als een oproep tot geloof in zijn en onze God.
Vanmorgen horen we hoe Lukas aan Teófilus schrijft over alles wat Jezus gedaan en geleerd heeft.
Hoe Jezus, na zijn sterven, toonde dat hij in leven was.
Hoe Hij verscheen aan vrouwen en mannen bij zijn graf…op het strand… op weg naar Emmaüs…op de avond van de eerste dag in de bovenzaal.
Veertig dagen lang.
Hoe Hij hen allen opriep om te bidden om Gods’ Geest!
Om geloof in God…in elkaar…in deze wereld.
Lukas en de andere evangelisten dagen ook ons nu uit om met nieuwe ogen te kijken…Niet alleen met ogen van verwondering.
Niet met een gevoel van ‘Och het wordt toch niks’.
Laten we op weg naar Pinksteren bidden om vrede en om Gods’ goede Geest.
Die goede Geest komt er….die is er al…maar net als bij Maria Magdalena…net als bij die mannen en vrouwen in Jeruzalem na de dood van Jezus…moeten ook wij misschien nog leren zien met andere ogen…met de ogen van ons geloof!
Ik wens ons allen dat God met ons mag gaan en laten we er op vertrouwen dat Jezus is heengegaan maar terugkeert om ons mee te nemen naar God…naar zijn en onze Vader!