SCHRIFTLEZINGEN
Handelingen 10, 34a.37-43
Kolossenzen 3, 1-4
Johannes 20, 1-9

OVERWEGING door Ben Verberne msc
De Verrijzenis van Christus
om die te vieren zijn we vanmorgen bij elkaar gekomen.
Ik vraag me af: wat is nou de essentie daarvan in deze tijd?
Niet zo eenvoudig om daar een antwoord op te geven!
Maar als het dan toch in een paar woorden mag:
de essentie van Pasen is de essentie van ons leven zelf.

Leven is voortdurend sterven en opnieuw tot leven komen.
Dat ervaren we in de natuur, de seizoenen.
In ons leven sterft er van alles af:
• fasen in je leven,
• vriendschappen soms,
• gezondheid,
• illusies over wie je bent.
En toch komt er steeds ook nieuw leven op!

Sterven en opnieuw tot leven komen
is het grondpatroon van ons leven en van heel de schepping.
Sterker nog, ons geloof zegt ons dat God zelf
zich daar niet boven gesteld heeft:
nergens leren we zo wat liefde is,
als in het sterven en verrijzen van zijn eigen zoon.

Vandaag vieren we de verrijzenis van Christus
niet als een gebeurtenis die plaatsvond in het verleden,
maar een kracht die de schepping doordríngt
een kracht tot leven.
Waar alles dood lijkt,
verschijnen steeds opnieuw kiemen van leven, van liefde:

• dat is de kracht van de heilige Geest,
  aan het werk in óns.

Het is nog vroeg in de morgen, zegt Johannes,
als Maria van Magdala op weg gaat.
Als eerste, nog vóór de andere leerlingen,
is zij op weg naar het graf.
Ze ziet dat de steen is weggerold.
Zij haalt er Petrus bij en de geliefde leerling, –
waarschijnlijk is hij Johannes-zelf die dit evangelie schreef.
Johannes ging naar binnen, “hij zag en kwam tot geloof”.
Vreemd, want er viel weinig te zien:
alleen een lege grafkamer,
een paar doeken op de grond en nog een doek verderop.
Hij zag het lege graf, meer niet.
Of betekent dat ‘zien’ toch méér?

Vaak lijkt het alsof God gewoon niet bestaat,
alsof onverschilligheid, oorlog en wreedheid
het hebben overgenomen.
En toch – en dat is Pasen –
maakt God steeds weer een nieuw begin –
het is al begonnen, merk je het niet?
Het lege graf is niet het middelpunt van het Verrijzenisvehaal,
het hart ervan is Jezus, de verrezen Heer,
tot leven gewekt door de Vader.
Als een scheppings- en liefdeskracht is en blijft hij aanwezig
in iedere mens en door heel de schepping heen.

Laten we dit feest van de verrijzenis vieren
door ons in geloof over te geven aan God
die in ons het aangezicht van onze aarde vernieuwt.

Ik las een verhaal daarvan deze week in de krant:
het verhaal van Fred van Iersel.
Hij heeft niet lang meer te leven, omdat hij kanker heeft.
Hij is theoloog, en ging naar Lourdes:
niet om te vragen om genezing,
maar om aanvaarding. Die vond hij bij Maria.
Aanvaarding was immers haar antwoord toen zij vernam
dat zij moeder zou worden van de verlosser:
‘mij geschiede naar uw woord’.
Dat waren ook
de uiteindelijke woorden van Jezus
op de avond vóór zijn lijden,
toen hij smeekte dat het lijden aan hem voorbij zou gaan:
‘Niet mijn wil, maar uw wil geschiede’.
Fred van Iersel vertelt dat de levenshouding
van overgave en aanvaarding hem ertoe bracht
juist in déze fase van zijn leven te zeggen:
‘het zij zo’, ‘laat het gebeuren’.
En dat geeft hem houvast.

• Bewonderenswaardig, als je in moeilijke tijden
  dat kunt zeggen.

Of ik denk aan mensen in Nigeria.
Een medewerkster van Oxfam-Novib,
een organisatie voor ontwikkelingssamenwerking,
vertelde over rebellen
die er een van de dorpen had aangevallen.
“Een wraakactie”, werd gezegd.
Zes-en-veertig mensen
werden er tijdens de kerkdienst vermoord.
Nog nooit was het dorp zo leeg geweest.
Een van de overlevende zei:
“Onze broers, zussen en onze kinderen zijn pas echt dood,
als we nu de vrije loop geven
aan gevoelens van haat en wraak.
We willen geen monument voor ze.
Samen overleven en zorg voor elkaar
zijn belangrijker dan een monument voor de doden.

Vandaag vieren we Verrijzenis:
nieuw leven in de kracht van de Verrezen Heer:
zo pakken mensen hun leven weer op om verder te gaan,
bekommerd om elkaar.
Méér dan ooit hebben we daarvoor elkaar nodig:
met een liefde die staande blijft en die het volhoudt
desnoods tegen de gelatenheid
en tegen het cynisme van anderen in.

Een volhardende liefde, zoals Maria Magdalena bezielde.
Ze liet zich met haar verhaal over het lege graf
niet uit het veld slaan of afschepen.

Laten we op weg gaan zoals zíj
steeds opnieuw
met de volhardende liefde die bij Pasen hoort.

Ik wens u een zalig Paasfeest!